• Vader:
  Olaf III Haraldsson Konung af Sverige (Munso van Zweden), zn. van Erik VI "de Overwinnaar" van Zweden (koning van Zweden 970-995) en Sigrid Tostesdotter Storraade (koningin van Zweden, later koning van Denemarken), geb. circa 970, koning van Zweden 995-1022, schatkoning van Zweden, ovl. op 21 okt 1022, tr. (2) met Edla van Venden. Uit dit huwelijk 3 kinderen, relatie (1) met

• Moeder:
  Astrid (Estrid) van Mecklenburg (Jelling van Denemarken), dr. van Miesceslaus van Mecklenburg en Sophia , geb. in 979, Koningin-gemalin van Zweden 1000-1022, ovl. in 1035.

tr. Sapsborg in apr 1019
met

Jaroslav I 'de Wijze' van Kiev (Jaroslaw I. Velikij Knjaz Kiewskij), zn. van Wladimir 'de Heilige' van Kiev (prins van Novgorod, grootvorst van Kiev en heerser van het Kievse Rijk) en Rogneda Fürstin von Polotzk, geb. Kiev [Russian Federation] in 978, grootvorst van Kiev, ovl. Wyschgorod [Russian Federation] op 20 feb 1054, begr. Kiev [Russian Federation] in de Sofiakathedraal.

Jaroslav I 'de Wijze' van Kiev.
Mudryj, 988 in Rostow, 1019-1054 7. Großfürst von Kiew, bis 1036 in Novgorod, 1031 Gründung Dorpats, 1036 Sieg über die Petschenegen, nach 1036 (nach dem Tode des Bruders Mstislavs) Alleinherrscher, rastlos tätig, reger Bildungseifer, russische Fürstenthrone waren später nur von seinen direkten Nachkommen besetzt, nüchterner Mann, die einzige klar umrissene russische Fürstengestalt der nordischen Sagaliteratur. Gründet 1031 Dorpat (Jurjew), siegt 1036 über die Petschenegen; letzter Grossfürst mit gesamter Herrschergewalt, verteilt das Reich an seine Söhne. 1016 Beginn der Kämpfe Jaroslavs (Jarisleifr) mit seinem Bruder, dem Brudermörder Svjatopolk -- Erben Vladimirs Rogned war bereits 1000 gestorben. Jaroslav hat Ingegerd nicht vor 1017 geehelicht. Jaroslav der Weise befand sich 1015 in schwieriger Lage und warb mehrere tausend Reisläufer an, um sich mit deren Hilfe in den Besitz der grossfürstlichen Würde zu setzen; ähnlich verfuhr er auch mehrfach in späteren Jahren, wenn er für seine Unternehmungen eine wehrfähige Mannschaft brauchte. Q: Fagrskinna. 1024 spielt dabei Hakon mit dem golddurchwirkten Mantel als Anführer einer Kriegerschar Jaroslavs in dessen Bruderzwist mit dem tatkräftigen und fürstlich gesinnten Mstislav eine Rolle und kehrt danach wieder in seine Heimat zurück. Aus der altisländischen Saga erfahren wir, dass der angesehene Ragnwald, Jarl von Westgötaland und Schwager Olav Tryggvasons, mit seiner Familie und einem zahlreichen Gefolge als Begleiter Ingigerds um 1017 in Novgorod erschienen ist und von Jaroslav Aldeigjuborg (Alt-Ladoga) als Lehen erhalten hat. Auch die zwei Söhne des Jarls, Jarl Ulf und Jarl Eilif, die in Russland aufgewachsen waren, bekleidetetn hohe Posten in der Streitmacht Jaroslavs. 1028 gewährt der grossfürstliche Hof einem zweiten norwegischen Flüchtling und Thronprätendenten, Olav Haraldson (dem heiligen), dem Schwager Ingigerds, nach der Niederlage, die er im Kampf gegen Knud v.Dänemark und die aufständischen Häupter der Bauerngeschlechter seiner Heimat erlitten hat, und seinem kleinen Sohne Magnus eine Zuflucht; wenn wir dem Sagabericht Glauben schenken dürfen, sollen Jaroslav und Ingigerd, als Olav sich (1030) rüstete, in seine Heimat zurückzukehren, ihm die Herrschaft über das Land Wolgaria angeboten haben, dessen Volk zu jener Zeit noch ganz heidnisch (``hundheidit'') war. Dieser Passus ist wenig glaubwürdig, weil erst die Nachkommen Jurij Dolgorukijs ins Gebiet der Wolgabulgaren vorgestossen sind. 1028-1034 war sein Sohn Magnus bei Jaroslav. Auch Olavs bedeutend jüngerer Halbbruder Harald Sigurdsson (*1015, Harald der Hartgemute), der nach der Schlacht bei Stiklestad (1030), die Olav das Leben gekostet hat, als Jüngling zu Jaroslav geflohen war, hat sich eine angesehene Stellung in der grossfürstlichen ``Drushina'' erworben, bevor er nach Byzanz zog, um im Warangerkorps (vaeringjalid), d.h. einer kaiserlichen Elitetruppe, Kriegsdienste zu leisten und auf allerlei Kriegszügen reiche Beute zu sammeln. Nach der Rückkehr aus Konstantinopel nach Russland führte Harald um 1043 Ellisif (Elisabeth), die Tochter des grossfürstlichen Paares, nach Norwegen heim, wie uns die Königssagas, nicht aber die russischen Annalen berichten... Man darf mit Sicherheit voraussetzen, dass sowohl der nachmalige schwedische König Stenkil (1060-1066) als auch Elf und Eilif, die Söhne Jarl Ragnwalds -- wie schon oben erwähnt -- in Russland auferzogen worden sind; von Eilif ist bekannt, dass er ein höherer Offizier in Jaroslavs Streitmacht gewesen ist. Jaroslav war wohl einer näheren Bindung an Boleslav abgeneigt, nicht aber an dessen Nachfolger; daher gab er im Jahre 1043 gerne seine Schwester Maria Dobronega, Nichte der Kaiser Vasilios und Konstantinos, dem Enkel Boleslavs, Kasimir I. zur Frau. Wenn man aber bedenkt, dass Jaroslav, der seit 1017 bzw. 1018 verheiratet war, im selben Jahr 1043 seine Tochter Eilisif, die ....

Als jonge man werd Jaroslav door zijn vader benoemd tot bestuurder van Rostov. In 1010 kreeg hij het bestuur over Novgorod; in die periode stichtte hij ook de stad Jaroslavl aan de Wolga. In 1014 kreeg hij een conflict met zijn vader over belastingen. Vladimir dreigde met oorlog maar dat werd voorkomen door zijn dood in 1015. Jaroslav werd zelfstandig vorst van Novgorod.
Als de oudste van de dynastie probeerde Svjatopolk van Toerov de macht over het gehele Kievse Rijk te verwerven. Jaroslav wist Svjatopolk te verslaan, die zijn toevlucht zocht bij zijn schoonvader Boleslaw I van Polen. Boleslaw en Svjatopolk versloegen Jaroslav in 1018 en Jaroslav moest Kiev en zijn koninklijke schat prijsgeven. In 1019 kon Jaroslav, met steun van keizer Hendrik II de Heilige, Kiev weer heroveren en Svjatopolk verdrijven. In deze periode van conflicten werden de meeste van de broers en halfbroers van Jaroslav onder onduidelijke omstandigheden vermoord, waaronder Boris en Gleb die heilig werden verklaard. Jaroslavs’ broer Soedislav werd levenslang opgesloten. Jaroslav vaardigde ook het eerste Slavische wetboek uit. Hij gaf bijzondere voorrechten aan Novgorod, wat het begin markeerde van de Republiek Novgorod. In 1024 kwam het tot een conflict met zijn broer Mstislav. Toen Mstislav Jaroslav had verslagen deelden zij het Kievse Rijk langs de Dnjepr, waarbij Jaroslav de stad Kiev en het westelijke deel van het rijk kreeg; Mstislav vestigde zich oostelijk in het vorstendom Tsjernigov (huidig Tsjernihiv).
Keizer Koenraad II de Saliër sloot een bondgenootschap met Jaroslav tegen Polen. In een gezamenlijke oorlog verwierf Jaroslav het oosten van Galicië. Hij steunde Casimir I van Polen om koning van Polen te worden en sloot een bondgenootschap met hem. Hij onderwierp de regio rond Tartu en bouwde daar een kasteel. Vervolgens moest Jaroslav terugkeren naar Kiev dat werd belegerd door de Petsjenegen. Nadat Mstislav in 1036 was overleden kon Jaroslav het rijk herenigen en wist hij de Petsjenegen definitief te verslaan. In datzelfde jaar bouwde hij de Sint-Sofiakathedraal in Kiev, ook stichtte hij de Sofiakathedraal in Novgorod.
Een aanval over zee op Constantinopel in 1043 liep uit op een mislukking maar Jaroslav wist wel een gunstig vredesverdrag te sluiten met het Byzantijnse Rijk. Hij verfraaide Kiev naar het voorbeeld van Constantinopel (hij liet o.a. een Gouden Poort bouwen) en maakte de kerk onafhankelijker van Byzantium. Zonder het medeweten van Byzantium gaf hij Russische priesters belangrijke taken in de kerk in Novgorod en Kiev. Hij breidde de handelscontacten met andere landen uit. Ook bepaalde Jaroslav dat de Russische kerk niet door een aartsbisschop maar door een metropoliet moest worden geleid. De eerste was Theopempt, een Byzantijn – de metropolieten van Kiev kwamen aanvankelijk uit Constantinopel – maar de taal van de liturgie was vanaf het begin Slavisch en niet Grieks.
Jaroslav werd begraven in de Sofiakathedraal in Kiev. Volgens een Scandinavische overlevering zou hij kreupel zijn als gevolg van een pijlwond. Onderzoek van het skelet van Jaroslav heeft dat bevestigd.

Uit dit huwelijk 5 kinderen: